وال استریت عموما برای توصیف شرکت های بزرگ میلیونر و میلیاردرها استفاده میشود.
در حالی که مین استریت برای توصیف کسب و کارهای کوچک و طبقه متوسط یا اگر ترجیح میدهید. اقتصاد های واقعی استفاده میشود.

در رسانه‌ها، عبارت «main street» در مقام نمادی برای منافع صاحبان موسسات و بنگاه‌های کوچک، در برابر «wall street» که نماد علایق و منافع سرمایه‌دار‌های بزرگ است به کار می‌رود.

 مین استریت و وال استریت

اشتباه نکنید اگر وال استریت خوشحال باشد. مین استریت هم خوشحال خواهد بود. بیشتر وقتها واقعیت ندارد.
و در برخی موارد خوشحالی انها به قیمت ناراحتی مین استریت تمام میشود.
برای مثال الان بازار بورس خوب عمل میکند. شما هم فکر میکنید که پس اقتصاد هم خوب عمل میکند. متاسفانه این واقعیت ندارد.
برای فهمین ماجرا باید از دور نگاه کنید. و از خودتان بپرسید چرا بازار بورس خوب عمل میکند.
الف چون اقتصاد در وضعیت خوبی قرار دارد. مردم پول بیشتری دارند که در بورس سرمایه گذاری کنند.
ب یا چون نرخ بهره پایین است.
چون سرمایه گذارها هیچ جایگزین وسوسه انگیزی ندارند. جواب بیشتر به ب نزدیک است. بانک های مرکزی سود را پایین نگه داشته اند. و به سیستم نقدینگی تزریق میکنند. که برای وال استریت عالی است. چون اول شرکتها میتوانند در نرخ های بسیار پایین پول قرض بگیرند. و سهام خودشان را باز خرید کنند. دوما موسسات سرمایه گذاری مثل صندوق های بازنشستگی دیگر پول کافی در بازار اوراق قرصه نمیگیرند. پس باید سهام بیشتری بخرند. سرمایه گذارهای دیگر هم این روند را در پیش میگیرند.

این سیاست ها به مین استریت کمک نکرده اند. در حالی که نرخ بیکاری پایین است.
و نرخ مشارکت در بازار کار نگران کننده است.
همچنین کیفیت کل کار و افزایش حقوق هم بسیار پایین است.
به همین خاطر میتوان گفت مین استریت خوشحال نیست.